Oyun, her yaştan her kesimden insanı bir araya getiren büyülü bir şeydir. Anlatılmaya başlandıktan sonra küçük kurallar yardımıyla sonsuz bir eğlence sunar insana. Bu kadar kapsayıcılığı olan, eğlencesi bol ve hep kazanım sağlayan bu alanı nasıl oluyor da görmezden geliyoruz? Yıllar geçtikçe deneyim kazandıkça iyi olduğumuz bu alanı nasıl oluyor da unutmaya çalışıyoruz, hatırlatanları elimizin tersiyle itiyoruz. Bunun birkaç nedeni olabilir; kültür olarak yetişkinliği anlayış biçimimiz, kalıplar dahilinde davranmamız gerektiğini düşünmemiz, oyunun doğal bir ihtiyaç olduğunu, onun bir beceri ve kendini ortaya koymak için bir yöntem olduğunu unutmamız bunlardan birkaçı olabilir..
Çocuklarla birlikte büyüyen, onlardan çok şey öğrenen ebeveynlerimiz çocuklarla oyun oynaması, role girip bir maske takması veya saçmalayan çocuğu öylece kabul etmesi gerektiğinde bazı sorunlar çıkabiliyor karşılarına; yıllardır oyun oynamamış olmak, doğal olamamak vb. Oysaki oyun insandan önce de vardı. Hatta Homo Ludens kitabında bundan bahsederken oyunun kültürden daha eski olduğunun altını çizerek, hayvanların insanlardan daha önce oyunlar oynadığını ve oyunun tüm temel hatlarının hayvan oyunlarında olduğunu söylemektedir.
Bu kadar bildiğimiz, genlerimizde olan ve eğlence kaynağı olan oyunları sonradan unutmaya çalışmamız şehir hayatının ve sorumlulukların getirdiği bir sorun sanırım. Fakat şair “Bir insanı al onu çöz çöz çocuk olsun” derken tüm yetişkinlerin belki de özüne indiğimizde en saf ve doğal oldukları hal çocukluktur demek istemiş olabilir. Yetişkinlerle yaptığımız yaratıcı drama çalışmalarında oyuna başlamadan önce katılımcıların yanlış yapma kaygısı ve korkusu oyun oynadıktan sonra bu duyguları eğlence, heyecan ve özgür hissetmeye bırakmaktadır. Uzun zamandır yanına yaklaşmadıkları, hemhal olmadıkları oyunları tekrar hatırlayarak her şeyi oyun yoluyla daha kolay öğrenebildiklerini görmektedirler.
Hem çocuklar hem yetişkinler için oyun eğlendirir, öğretir, geliştirir, iyileştirir
Yeşim İmre Hanoğlu
Yaratıcı Drama Eğitmeni
